سه استراتژی برای کاهش ریسک ارز

کریگ آنتونی، CFA، بنیانگذار و مدیر عامل شرکت Craig Anthony Group LLC است. او همچنین یکی از همکاران اینوستوپدیا و نویسنده منتشر شده است.

Akhilesh Ganti یک متخصص معاملات فارکس است که بیش از 20 سال تجربه دارد و مستقیماً مسئول کلیه تصمیمات تجارت، ریسک و مدیریت پول است که در ArctosFX LLC گرفته شده است. او دارای مدرک لیسانس در بیوشیمی و MBA از M. S. U است و همچنین مشاور تجارت کالا (CTA) ثبت شده است.

سرمایه گذاری در دارایی های خارجی شایستگی تنوع را به اثبات رسانده است و بیشتر سرمایه گذاران فردی از مزایای دارایی های بین المللی بهره می برند. با این حال، مگر اینکه اوراق بهادار خارجی به دلار آمریکا منتشر شده باشد، پرتفوی با ریسک ارز مواجه خواهد شد. ریسک ارزی خطری است که یک ارز در برابر ارز دیگری حرکت می کند و بر بازده کلی سرمایه گذاری تأثیر منفی می گذارد. به عبارت دیگر، نرخ مبادله بین دو ارز می تواند حرکت نامطلوبی داشته باشد و بازده سرمایه گذاری خارجی را از بین ببرد. سرمایه گذاران می توانند ریسک ارز را بپذیرند و به بهترین ها امیدوار باشند، یا می توانند از استراتژی های پوشش ریسک برای کاهش یا حذف ریسک استفاده کنند.

خوراکی های کلیدی

• استراتژی‌های پوشش ریسک می‌توانند از سرمایه‌گذاری خارجی در برابر ریسک ارزی برای زمانی که وجوه به ارز اصلی سرمایه‌گذار تبدیل می‌شوند، محافظت کنند.
• ETF های ارزی را می توان برای کاهش مواجهه یک سبد با عملکرد نرخ مبادله ارز مورد استفاده قرار داد.
• قراردادهای فوروارد یک قفل نرخ را فراهم می کند تا وجوه بین المللی را بتوان در تاریخ بعدی به ارز اصلی تبدیل کرد.
• قراردادهای آپشن انعطاف پذیری بیشتری نسبت به فوروارد ارائه می دهند، اما با هزینه اولیه یا حق بیمه همراه هستند.

ریسک ارز با سرمایه گذاری بین المللی

اگر یک سرمایه گذار آمریکایی سرمایه گذاری در اروپا را به یورو خریداری کند، نوسانات قیمت دلار آمریکا در برابر نرخ مبادله یورو (EUR/USD) بر بازده کلی سرمایه گذاری تأثیر می گذارد. از آنجایی که سرمایه‌گذاری به یورو خریداری شده است، سرمایه‌گذار یورو (یا صاحب یورو) «طولانی» در نظر گرفته می‌شود، زیرا سرمایه‌گذار برای شروع خرید سرمایه‌گذاری، دلار را به یورو تبدیل می‌کند. سرمایه گذاری اولیه در زمان خرید به نرخ رایج مبادله EUR/USD تبدیل می شد.

هنگامی که سرمایه گذار می خواهد سرمایه گذاری را بفروشد و پول را به ایالات متحده برگرداند ، ارزش سرمایه گذاری در یورو باید به دلار تبدیل شود. در زمان فروش سرمایه گذاری ، یورو با نرخ ارز غالب EUR/USD به دلار تبدیل می شود.

تفاوت بین نرخ ارز EUR/USD در زمان خرید اولیه سرمایه گذاری و نرخ در زمان فروش سرمایه گذاری منجر به افزایش یا ضرر می شود. صرف نظر از بازده سرمایه گذاری ، تفاوت بین دو نرخ ارز تحقق می یابد. این خطر که نرخ ارز بتواند در برابر سرمایه گذار حرکت کند در حالی که سرمایه گذاری در یورو گره خورده است ، ریسک مبادله ارز نامیده می شود.

محافظت از ریسک ارز با صندوق های مبادله ای

بسیاری از صندوق های مبادله ای مبادله (ETF) وجود دارد که بر تأمین قرار گرفتن در معرض طولانی (خرید) و کوتاه (فروش) در بسیاری از ارزها متمرکز شده است. ETF بودجه هایی هستند که سبد اوراق بهادار یا سرمایه گذاری را در خود جای می دهند که می تواند شامل موقعیت های ارزی باشد که سود یا ضرر در حرکت در نرخ ارز اساسی را تجربه می کند.

به عنوان مثال ، صندوق یورو کوتاه Proshares (NYSEARCA: EUFX) به دنبال ارائه بازده هایی است که معکوس عملکرد روزانه یورو است. به عبارت دیگر ، هنگامی که نرخ ارز EUR/USD حرکت می کند ، صندوق در جهت مخالف حرکت می کند. از صندوق هایی مانند این می توان برای کاهش قرار گرفتن در معرض نمونه کارها در عملکرد یورو استفاده کرد.

نمونه ای از پرچین ETF

به عنوان مثال ، اگر یک سرمایه گذار دارای یک دارایی در اروپا با قیمت 100000 یورو و با نرخ ارز یورو/دلار 1. 10 دلار باشد ، هزینه دلار برابر با 110،000 دلار خواهد بود. اگر نرخ EUR/USD به 1. 05 دلار کاهش یابد ، وقتی سرمایه گذار یورو را به دلار تبدیل می کند ، معادل دلار فقط 105،000 دلار خواهد بود (شامل هرگونه سود یا ضرر در سرمایه گذاری). EUFX ETF در نرخ ارز EUR/USD که باعث جبران خسارت ناشی از تبدیل ارز مرتبط با خرید و فروش دارایی می شود ، حرکت می کند.

مزایا و هزینه های پرچین ETF

صندوق یورو کوتاه Proshares به طور مؤثر ریسک ارز مرتبط با دارایی اولیه را لغو می کند. البته ، سرمایه گذار باید حتماً مبلغ مناسبی از ETF را خریداری کند تا مطمئن باشد که قرار گرفتن در معرض طولانی و کوتاه یورو با 1 به 1 مطابقت دارد.

ETF هایی که در قرار گرفتن در معرض ارز طولانی یا کوتاه تخصص دارند ، قصد دارند با عملکرد واقعی ارزهایی که روی آنها متمرکز شده اند مطابقت داشته باشد. با این حال ، عملکرد واقعی اغلب به دلیل مکانیک وجوه متفاوت است. در نتیجه ، همه ریسک ارز از بین نمی رود. همچنین ، ETF های مبتنی بر ارز می توانند گران باشند و به طور معمول هزینه 1 ٪ را پرداخت می کنند.

قراردادهای رو به جلو

قراردادهای پیش رو ارز گزینه دیگری برای کاهش ریسک ارز است. قرارداد رو به جلو توافق بین دو طرف برای خرید یا فروش ارز با نرخ ارز از پیش تعیین شده و تاریخ آینده از پیش تعیین شده است. تا زمانی که تاریخ تسویه حساب یک روز کاری در هر دو کشور باشد ، می توانند به صورت مبلغ و تاریخ سفارشی شوند.

قراردادهای رو به جلو را می توان برای اهداف محافظت از آن استفاده کرد و یک سرمایه گذار را قادر به قفل کردن نرخ ارز یک ارز خاص می کند. به طور معمول ، این قراردادها به مبلغ واریزی با کارگزار ارز نیاز دارند.

نمونه ای از یک قرارداد رو به جلو

به عنوان مثال ، فرض کنیم که یک دلار آمریکا برابر با 112. 00 ین ژاپنی (USD/JPY) بود. یک شخص در دارایی های ژاپنی سرمایه گذاری می شود ، به این معنی که آنها در معرض ین قرار دارند و قصد دارند در شش ماه آن ین را به دلار آمریکا تبدیل کنند. سرمایه گذار می تواند وارد یک قرارداد شش ماهه رو به جلو شود که در آن ین از شش ماه از این پس با نرخ ارز از پیش تعیین شده به دلار تبدیل می شود.

کارگزار ارز برای خرید دلار آمریکا و فروش ین ژاپنی در شش ماه ، از سرمایه گذار 112. 00 به نقل از سرمایه گذار نقل می کند. صرف نظر از نحوه حرکت مبادله USD/JPY در شش ماه ، سرمایه گذار می تواند دارایی های ین را با نرخ از پیش تعیین شده 112. 00 به دلار تبدیل کند.

شش ماه از این پس ، دو سناریو امکان پذیر است: نرخ ارز می تواند برای سرمایه گذار مطلوب تر باشد ، یا می تواند بدتر باشد. فرض کنید نرخ ارز بدتر است و در 125. 00 معامله می شود. اکنون برای خرید 1 دلار ین بیشتر طول می کشد. بیایید بگوییم که این سرمایه گذاری 10 میلیون ین ارزش داشته است. سرمایه گذار 10 میلیون ین را با نرخ قرارداد رو به جلو 112. 00 تبدیل کرده و 89،286 دلار (10،000،000 / 112. 00) دریافت می کند.

با این حال ، اگر سرمایه گذار قرارداد پیش رو را آغاز نکرده باشد ، 10 میلیون ین با نرخ غالب 125. 00 تبدیل می شد. در نتیجه ، سرمایه گذار فقط 80،000 دلار (10،000،000 / 125. 00) دریافت می کرد.

مزایا و هزینه های قراردادهای رو به جلو

با قفل کردن قرارداد پیش رو ، سرمایه گذار بیش از 9000 دلار پس انداز کرد. با این حال ، اگر نرخ مطلوب تر شود ، مانند 105. 00 ، سرمایه گذار از حرکت نرخ ارز مطلوب سود نمی برد. به عبارت دیگر ، سرمایه گذار مجبور بود 10 میلیون ین را با نرخ قرارداد 112. 00 تبدیل کند حتی اگر نرخ غالب 105. 00 باشد.

اگرچه رو به جلو قفل نرخ را فراهم می کند ، و از سرمایه گذاران در برابر حرکات منفی در نرخ ارز محافظت می کند ، این حمایت با هزینه ای حاصل می شود زیرا به جلو اجازه نمی دهد تا سرمایه گذاران از یک حرکت نرخ ارز مطلوب بهره مند شوند.

گزینه های ارز

گزینه های ارزی این حق را به سرمایه گذار می دهد ، اما نه تعهد ، خرید یا فروش ارز را با نرخ خاص (به نام قیمت اعتصاب) در یا قبل از تاریخ خاص (به نام تاریخ انقضا) خریداری یا بفروشد. بر خلاف قراردادهای پیش رو ، گزینه ها با ورود تاریخ انقضا قرارداد ، سرمایه گذار را مجبور نمی کنند در معامله شرکت کنند. با این حال ، هزینه ای برای این انعطاف پذیری در قالب هزینه مقدماتی به نام حق بیمه وجود دارد.

نمونه ای از پرچین گزینه ارزی

سرمایه گذار با استفاده از مثال ما از خرید سرمایه گذار به عنوان دارایی ژاپنی ، تصمیم می گیرد یک قرارداد گزینه ای برای تبدیل 10 میلیون ین در شش ماه به دلار آمریکا خریداری کند. قیمت اعتصاب قرارداد گزینه یا نرخ ارز 112. 00 است.

در شش ماه ، سناریوهای زیر می توانند پخش شوند:

سناریو 1

نرخ ارز USD/JPY در 120. 00 معامله می شود که بالاتر از 112. 00 است. اعتصاب گزینه از نرخ فعلی بازار مطلوب تر است. سرمایه گذار این گزینه را اعمال می کند و ین با نرخ اعتصاب 112. 00 به دلار تبدیل می شود. معادل دلار آمریکا به حساب سرمایه گذار معادل 89،286. 00 دلار (10 میلیون ین / 112. 00) اعتبار می یابد.

سناریو 2

نرخ ارز USD/JPY در 108. 00 معامله می شود که زیر 112. 00 است. نرخ غالب مطلوب تر از اعتصاب گزینه است. سرمایه گذار می تواند به این گزینه اجازه بدهد که بی ارزش منقضی شود و ین را به دلار با نرخ غالب 108. 00 تبدیل کند و از سود نرخ ارز بهره مند شود. معادل دلار آمریکا به حساب سرمایه گذار معادل 92. 593. 00 دلار (10 میلیون ین / 108. 00) اعتبار می یابد.

با خرید گزینه ، سرمایه گذار 3،307 دلار اضافی سناریوی شماره 2 را از آنجا که نرخ USD/JPY به طرز مطلوبی حرکت می کند ، انجام داد. اگر سرمایه گذار قرارداد پیش رو را با نرخ 112. 00 خریداری کند ، که قبلاً برجسته شده بود ، سرمایه گذار با سود 3،307 دلار از دست می داد.

حق بیمه گزینه

متأسفانه، انعطاف پذیری ارائه شده توسط گزینه ها می تواند بسیار پرهزینه باشد. اگر سرمایه گذار تصمیم به پرداخت حق بیمه برای یک اختیار داشته باشد، نرخ ارز باید به اندازه ای مطلوب حرکت کند که هزینه حق بیمه را پوشش دهد. در غیر این صورت، سرمایه گذار بابت تبدیل ضرر می کند.

به عنوان مثال، فرض کنید که گزینه 112. 00 ین بالا 5000 دلار قیمت دارد. حرکت مطلوب در نرخ ین به 108. 00 (در سناریوی دو) برای پوشش هزینه حق بیمه کافی نخواهد بود. اگر به خاطر داشته باشید، نرخ اصلی USD/JPY برای سرمایه گذاری 10, 000, 000 ین، 112. 00 برای هزینه دلار 89, 286. 00 دلار بود.

در نتیجه حق بیمه، سرمایه گذار باید 94286 دلار را از تبدیل ارز (89286 دلار + 5000 دلار کارمزد) پس بگیرد. در نتیجه، نرخ ین باید به 106. 06 حرکت کند تا سرمایه گذار بتواند هزینه حق بیمه را جبران کند (10000000 / 106. 06 = 94286. 00 دلار).

اگرچه گزینه‌ها انعطاف‌پذیری را فراهم می‌کنند، هزینه حق بیمه گزینه باید در نظر گرفته شود. سرمایه گذاران باید هنگام خرید گزینه ای برای پوشش سرمایه گذاری خارجی، دو چیز را به درستی دریافت کنند. سرمایه گذار باید یک سرمایه گذاری اولیه خوب انجام دهد که در آن سود کسب کند. با این حال، سرمایه‌گذار باید بتواند نرخ مبادله ارز را نیز پیش‌بینی کند تا به اندازه‌ای مطلوب حرکت کند تا حق بیمه اختیار معامله را پوشش دهد. اگرچه فورواردها مانند گزینه‌ها انعطاف‌پذیری برای خروج از بازار را ندارند، اما خطر از دست دادن ارز را کاهش می‌دهند و سرمایه‌گذاران مجبور نیستند بازی پیش‌بینی ارز را انجام دهند.